Kerst! Het is er weer. Al sinds ik mij kan heugen, heb ik niks met kerst. 

Thuis op de boerderij herinner ik mij de drukte rondom kerst. Een boom werd gekocht en stond vervolgens een week buiten, tot hij naar binnen mocht. Samen met mijn moeder en zussen gingen we de boom versieren. Echt actieve herinneringen heb ik eigenlijk niet van het versieren. De foto’s zijn er wel. En als ik mij iets herinner dan is het dat lichtjes het niet deden of ballen kapot waren. Wat ik vooral kan terughalen zijn de naalden van de boom. Die uitvielen, omdat de boom te lang buiten had gestaan of te lang binnen. De dennennaalden zaten en bleven in de vloerbedekking zitten en prikten vervolgens in mijn voeten.

Dus kerst.. ‘Opeens’ is er ‘alles’ in die twee weken rondom kerst en de jaarwisseling. Aandacht voor familie en vrienden, echt de tijd nemen voor gesprekken, opgedirkte menu’s voor een goed samenzijn, ‘vrede’, aandacht voor gemis en eenzaamheid, terugblikken, de goede voornemens, respect voor elkaar en verdraagzaamheid, want meningsverschillen of een ruzie tijdens het kerstdiner is natuurlijk uit den boze!

Met kerst ‘moet’ het anders, het moet in harmonie zijn. Dit zie je terug in de reclame, in de berichten die we delen op social media en in het samenzijn. En misschien heb ik daarom wel een aversie tegen kerst. Het zit voor mij namelijk niet in dit ene moment, in die twee dagen of in die ene week. Het zit in dat wat je altijd doet, niet nu, maar alle dagen van het jaar. Het goed zijn (of proberen goed te zijn) voor die ander, op welke manier dan ook. Want de persoon die eenzaam is, is dat niet alleen met kerst. Het missen van een dierbare is niet alleen met kerst. (Wereld)vrede ontstaat niet door kerst. Leren en ontwikkelen doe je niet alleen in die laatste week van een jaar. 

Is er dan niets leuks met kerst? Zeker wel, we zijn vrij en hebben gelukkig de Top 2000! En ondanks dat ik niet van de kerst en een jaarwisseling ben, wens ik jou toch veel. Ik wens je een jaar waarin we iedere dag oog hebben voor elkaar. We door kleine gebaren elkaar laten weten dat we elkaar zien. We luisteren naar de ander om van elkaar te leren. We elkaar respecteren en waarderen. 

Eigenlijk wens ik je een klein beetje kerst iedere dag.

Ik ben dankbaar dat ik als vrijwilligster voor de provincie Groningen onderdeel mag zijn van @stichtingkomma . Een stichting dat ongeneeslijk zieke ouders helpt om kosteloos hun verhaal op beeld vast te leggen, door middel van een uitgebreid interview. 

Ik mag ouders helpen om hun levensverhaal te vertellen. Over waar ze zijn geboren, hoe hun jeugd eruit zag, over de struggels in de puberteit, over hun eerste liefde, een eerste zoen. Over hoe ze hun partner hebben ontmoet, de zwangerschap(pen), de komst van een dochter, een zoon of allebei. En ook wat willen ze hun kinderen nog meegeven in de toekomst. Hun levensverhaal tot aan het interview en daaraan voorbij. Zo zetten deze ouders na hun dood geen punt, maar een komma achter hun levensverhaal. 

Ik hoop een toegevoegde waarde te zijn in het afscheid en in de herinnering. 

Meer informatie vind je op www.stichtingkomma.nl

Vertrouwen begint met vertrouwen geven. Als jij niet durft los te laten en het voordeel van de twijfel durft te geven, zullen anderen zich ook minder snel openstellen voor jou. Dit geldt voor relaties tussen mensen onderling en werkt ook zo in een relatie tussen mens en dier. 

Na mijn val in december was ik het vertrouwen in mijn paarden helemaal kwijt. Iedere kleine beweging voelde als een explosie. Vanuit mijn ooghoeken nam ik alle bewegingen waar. En dat deed mijn lichaam verkrampen, verstijven en op de vlucht slaan. In mijn hoofd en hart weet ik dat mijn ‘angst’ niet terecht is. Twee van de drie waren niet bij mijn val betrokken en de derde deed het niet bewust en met opzet. Mijn wantrouwen verdienen ze alle drie niet. Maar ik kon het gevoel niet uitzetten. 

Ik heb mij in de afgelopen maanden wel eens afgevraagd ‘komt dit nog weer goed en ga ik mijzelf weer helemaal oké voelen als ik bij de paarden ben?’

Ik weet dat “Rome niet in 1 dag is gebouwd” en dat “kleine stapjes uiteindelijk 1 grote stap worden”. Maar om dit in de praktijk in een slakkengang te ondervinden, is voor mij best een uitdaging. Ik ben iemand die vol gas wil gaan, best 1 of 2 stappen terug kan doen, maar dan wel weer drie vooruit wil. Dit proces is er echter eentje van voetstapjes, stilstaan, verder gaan op hetzelfde punt, pasje terug en weer eentje vooruit. Met andere woorden veel geduld, loslaten en blij zijn met “wat er in het moment is”. 

Klein beginnen betekent poetsen. Zelfs benen optillen en hoeven uitkrabben was een stap te ver. Dus dan alleen maar een borstel erover. Paarden buiten zetten wil prima alleen. Ik hoef alleen de staldeuren open te doen en vanuit daar lopen ze zelf naar de paddock. Het binnen zetten gaat anders. Dan gaat Hidde aan het halster en Wizzo en Japke los naar stal. Binnenzetten deed Pim omdat ik dat in het begin nog niet aandurfde. 

Ik doe alleen die dingen waarbij ik mij goed voel. En goed betekent dat ik zelf vertrouwen heb in wat ik doe met de paarden en ze vertrouwen geef in wat ik aanbied. Heb ik geen goede dag, ben ik gehaast of onzeker? Dan pas ik mijn ‘schema’ aan. 

Waar sta ik nu? Ik poets de paarden, til alle voetjes weer op, zet ze zelf binnen en buiten en ik ben met Hidde weer in opbouw. Ik doe grondwerk met hem, wat enorm helpt in het terugvinden van het vertrouwen in elkaar. Ik begin weer met longeren en ik denk er zelfs aan om weer in het zadel te stappen. 

Ik geef weer vertrouwen en ik merk dat ik het terugkrijg van de paarden. En dat maakt mij blij en gelukkig. Ik stel geen grote doelen en het blijven nog steeds kleine stapjes. Zolang ze vooral vooruit gaan, ben ik tevreden. Die ene grote stap komt nog wel. 

“Liggend op de bank kan ik de hele wereld aan”, schreef ik eerder. En dat is nog steeds zo! Onze grijze hoekbank en ik hebben een goede relatie opgebouwd. We zijn de grootste vrienden geworden. Sommigen beschrijven onze relatie als onafscheidelijk… 

Onze hoekbank is grijs. Er liggen veel kussens op die je behaaglijk onder je rug kunt doen of waarop je lekker met je hoofd op kunt liggen. Verder ligt er een junior slaapzak, een donkergrijze met blauwe binnenkant. De slaapzak is van onze hond Bowie. Hij ligt hier in de ochtend en avond heerlijk in te slapen. En af en toe mag ik mijn benen erbij in steken. 

De afgelopen maanden zijn de bank en ik steeds meer samen gaan settelen. Ik zit, lig en zit op de bank. Alleen, samen met Bowie of met ons drieën. Ik doe van alles samen met de bank. Ik lees, schrijf, rust, slaap, ik kijk tv, ik denk, ik ga even weg en ik kom terug. Vanaf de bank kijk ik uit naar juli. Want dan ben ik toch weer helemaal mezelf?

Ik kijk uit naar alles weer in 1 ochtend kunnen proppen, van de paarden verzorgen, de stallen doen tot aan rondje huisverzorging! 

Ik kijk uit naar met overvolle kruiwagens lopen door het mulle zand of modder (best gek dat je dit kunt missen).

Ik kijk uit naar de dag dat ik weer op Hidde rij en we samen leren, ontdekken en doen. 

Ik kijk uit om het theoretisch geleerde grondwerk van Feather Light Horsemanship in praktijk te brengen. 

Ik kijk uit naar helemaal kapot gaan in mijn PT boksen. 

Ik kijk uit naar het moment dat ik de dumbells en barbells weer “omhoog kan slingeren”.

Ik kijk uit naar het uitproberen van mijn op sterkte gekochte zwembril. 

Ik kijk uit naar de dag dat ik mij weer fit en mezelf voel! Dat zal toch wel 1 juli zijn?!  

Voor nu doe ik de dingen rustig aan en ik doe wat goed voelt. En ik kijk naar de dingen die ik wel kan doen. Tot dan blijven bank en ik de grootste vrienden. En bouwen we hopelijk onze fijne relatie af naar een gezonde LAT-relatie in juli. Gelukkig heb ik mijn Happy Socks! Dat maakt mijn uitzicht in ieder geval een stuk vrolijker. 

Herstellende van longembolieen en longvliesonsteking betekent niet over je grenzen gaan, je lichaam rust geven en je energie gebruiken voor het herstel. 

Ik zeg niet dat je niet moet gaan stemmen. Ga vooral wel stemmen!

Ik zeg ook niet dat stemmen niet belangrijk is. Stemmen is heel belangrijk! 

Ik zeg niet waarop je zou moeten stemmen. Stem vooral op die partij die je past!

Ik vind het persoonlijk altijd heel lastig om de juiste partij te kiezen. Gelukkig zijn er soort van hulpmiddelen die mij helpen… of juist niet?

Ga stemmen voor de toekomst!

Wat is de toekomst? Is het de dag na morgen, volgend jaar, over vier jaar of over 10 jaar of meer? 

Ga stemmen, kies voor links of rechts!

Een route is nooit rechtlijnig, welke weg is recht en wordt nooit onderbroken? 

Kies voor die partij die je past!

Een partij past nooit helemaal. De keuzes, wensen en mogelijke oplossingen rondom thema’s en opgaven wel. 

Ga stemmen en bepaal wie de ‘macht’ heeft! 

Als democratie gaat over machtsverdeling, wat zegt dit dan over een afspiegeling van de volksvertegenwoordiging. En over het vertrouwen in de overheid. 

Kijk naar debatten en luister naar het partijverhaal! 

Als het in debatten alleen maar over ‘ik’ gaat in plaats van ‘wij’, wat zegt dit dan over een partij. Als in debatten niet echt wordt geluisterd naar elkaar en men vooral reageert om een eigen verhaal te kunnen vertellen, wat zegt dit dan over een luisterend oor naar de samenleving. 

Een land, een provincie en een gemeente besturen is niet eenvoudig! De opgaven zijn groot en de onderlinge samenhang in opgaven is groot. Kies je voor oplossing a in een opgave dan kan dit weer gevolgen hebben voor andere opgaven. Partijen laten vooral de uitersten zien, het waarom van hun partij, de bedoeling voor hun bestaan. En dat snap ik. Maar dat maakt het voor mij erg lastig, omdat ik niet van de uitersten ben. 

Ik ben van verbinding en de samenwerking. Van het beste voor de gemeente, voor de provincie en daarmee voor Nederland, voor ons! Ik ben van het geheel, zonder het belang van het deel uit het oog te verliezen. 

Eigenlijk zou ik veel liever stemmen op voorstellen van een integrale (links, rechts en alles wat er tussenin zit) aanpak voor opgaven en thema’s die in ons land op nationaal en regionaal niveau spelen. ‘Plannen’ die zijn samengesteld met de juiste expertise en belanghebbenden, waarbij de kleur van een partij onderhevig is aan het grotere belang: het beste voor je gemeente, je provincie, ons Nederland en daarmee voor ons! En nee ik weet dat het principe van ‘alle neuzen in dezelfde richting’ niet lukt. Dit hoeft ook niet, ‘schuren geeft glans’ en daardoor worden dingen beter! 

Dit uit mijn hoofd te hebben geschreven, buig ik mij voor een laatste keer over de verschillende partijstandpunten voor ik naar het stembureau ga. Met in mijn achterhoofd de nuance dat het vormen van een coalitie ook ‘water bij de wijn doen’ betekent!

Ik wens iedereen veel stemwijsheid! 

Past het weer vandaag bij mij

Of pas ik bij het weer vandaag? 

De wind is zoals mijn gevoel

Onstuimig van geduld naar ongeduldig

De zon en de regen zoals mijn humeur

Onvoorspelbaar van boos, blij tot verdrietig

De wolken zoals mijn gedachten

Van groot en alles willen doen tot klein het nog niet kunnen doen

Ik doe mijn jas en laarzen aan

Ik ga met onze hond naar buiten 

Ik spreid mijn armen en kijk omhoog

Ik laat het los, ik laat het zijn 

Ik laat de wind alles meenemen

En ik besluit dat het weer mij past vandaag 

Ik rek mij nog even uit voor ik op de wekker kijk. Tussen mijn oogharen door zie ik dat de klok 7.25 uur aangeeft, tijd om op te staan. Ik gooi mijn dekbed aan de kant en zwier mijn benen over de rand van het bed. Ik sta op en loop naar het raam en trek de gordijnen open…

Sneeuw! Ik kijk uit over onze tuin, onze paddocks en de wei ernaast en erachter. Sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden en ze blijven liggen. Een wits landschap voltrekt zich. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik besluit eerst maar eens onder een warme douche te springen. 

Als we naar de seizoenen kijken dan ben ik overtuigd een lente en zomermens. Ik hou van de lente dat alles weer laat ontwaken. De temperatuur dat langzaam stijgt, de zon dat het landschap weer in een kleurrijk geheel doet veranderen. Ik kan genieten van het nieuwe leven dat zich ontvouwt, kleine blaadjes die voor het eerst het licht zien, takjes die groeien en narcissen die je vrolijk en open aanstaren. 

Ik hou van de zomer, van de warme zonnestralen op mijn gezicht en op mijn lichaam. Het warmt mij op van binnen en maakt mij een mooier mens. In mijn korte broek en een t-shirt geniet ik nog meer van de wandelingen met onze hond Bowie. En ik zie hem al rennend en zwemmend genieten van zijn vrijheid. De lange avonden waar we in ons bootje verderop gewoon even een drankje doen op het terras. Suppend het meer afstruinen en de natuur vanaf het water bewonderen. Zomer wat hou ik toch van je! 

Ik draai de douchekraan uit en droog mij af. Ik trek mijn ondergoed, mijn t-shirt, spijkerbroek, een warme vest en dikke sokken aan. Niks geen zon op mijn gezicht, maar witte dwarrels en een temperatuur rond de nul graden. Het is lenter: lente, maar nog met 1 been in de winter. 

Ik loop de trap af naar beneden en denk aan wat mijn vader altijd zei rondom deze periode. “We staan er goed voor! We hebben  twee zomers voor de boeg”. Ik hou mij aan deze woorden vast. De twee mooiste seizoenen staan voor de deur, kom maar op lente en zomer.

Een vriendin van ons gaat naar Mexico, omdat ze wil blijven leven. Ze heeft kanker en krijgt in Mexico een stamceltherapie. Samen met haar man stapt ze in het vliegtuig, op weg naar hoop, naar meer tijd, naar een langer leven, naar wie zal het zeggen. Want garanties op en in het leven zijn er helaas niet. 

Denk jij wel eens na over de dood? Voor mijn gevoel is de dood zo ver weg en ook zo dichtbij. Dood is zo voor eeuwig, voor altijd. Terwijl ik het leven als eindig voel. Sinds mijn moeder overleed in 2020 denk ik wel eens na over de dood. Ik vind het gek dat je er ‘opeens’ niet meer bent, na bijna 89 jaar zoals mijn moeder geleefd te hebben. Weg, een zwarte bladzijde in een boek waar geen geschreven woorden meer op volgen. Waar geen ervaringen en herinneringen  meer worden gemaakt. Je bent opeens verdwenen en wat rest is een gedenksteen en een herinnering in iemands hoofd en hart. 

Ben ik bang voor de dood? Misschien wel. Ik weet namelijk niet hoe ik ga, gelukkig niet. Ik weet ook niet of het angst is, het is meer dat ik gewoon niets wil missen. Dat klinkt misschien of ik er toe doe op wereldniveau. Dat geheel niet, ik ben slechts een radartje in het grote geheel. Ik leef een alledaags leven zoals zovelen. Maar toch… een wereld zonder mij, vind ik gek. Op de radio was onlangs een item waarin een prognose werd gegeven over hoe de natuur in 2080 eruit gaat zien. En dat er een meetmoment voor de natuur in 2080 plaatsvindt, dat is over 57 jaar… Dan ben ik 107… en niet meer hier. 

Dit is een eerste keer dat ik mij echt realiseer dat de toekomst niet oneindig is. Dat ik al over de helft van mijn leven zit. Voor het eerst de bewustwording door een gebeurtenis in een jaartal, dat plaatsvindt in een wereld zonder mij. En dat blijf ik gek vinden. 

Het eeuwig leven… Heb je daar wel eens over nagedacht? Als een goedaardige vampier, dat bloed drinkt van de bloedbank en geen mensen en dieren dood. Dat kan vliegen, beresterk is, een goddelijk lichaam heeft en eeuwig leeft! Ik ben gek op deze fantasiefiguren en dat heeft een reden. Want vampieren leven lang, heel lang! Ze missen niets, het leven is oneindig en ze worden geen zwarte bladzijde! 

Ik hou van het leven. Daarom snap ik ook heel goed waarom onze vriendin naar Mexico reist voor een behandeling. Waarom ze samen met haar man kiest voor kansen en mogelijkheden op nog veel meer geschreven bladzijden in een boek. Lieverds ga voor het leven. Heel veel succes en in gedachten reizen we met jullie mee! Op naar een volgend hoofdstuk… 

❤️🏡❤️

Na mijn ongelukkige val in december ging het herstel voorspoedig. Blij als een ei pakte ik de dingen 1 voor 1 weer op. En net in deze flow tuimel ik hard weer de berg af.

Ik weet eigenlijk niet hoe en wanneer het precies begon. Maar ‘opeens’ had ik het idee dat mijn conditie minder was. Een trap op en dan enigszins buiten adem zijn. Voor mij een moment van verwondering, want dat is nieuw. Ik grap nog tegen mijn collega “het wordt tijd dat ik weer los ga, want door een poosje niet sporten gaat de conditie wel snel achteruit”. En ik merk het niet alleen met het oplopen van een trap, ook lopen met een volle kruiwagen is zwaarder en zorgt voor wat ‘ademnood’. Hoezo signalen? Ik bedeel ze toe aan het feit dat ik nog niet op mijn oude niveau qua sportiviteit zit… 

En dan doet het ademhalen pijn. Tot het zo pijnlijk is aan mijn linkerkant aan de achterzijde dat ik niet liggend kan slapen. Ik besluit die dinsdag thuis te gaan werken en toch maar even naar de huisarts te gaan.

En daar zitten we weer op de eerste hulp, nu in het OMZ. Een plek waar we eigenlijk niet willen zijn (wie wel!), maar waarvan we toch ook blij zijn dat het er is. We gaan ‘weer’ door de molen: röntgenfoto van longen op de afdeling Medische Beeldvorming (prachtig bedacht), bloedprikken, veel vragen beantwoorden, algeheel onderzoek, nog meer vragen, CT-scan met contrastvloeistof, nog een paar vragen en de uitslag. Longembolieen en longvliesontsteking.  

Blij dat er een diagnose is, gaan we na een duidelijke uitleg door de longarts met een tas vol pillen naar huis; bloedverdunners, antibiotica en pijnstillers.

En nu… gelukkig werkt de antibiotica en doen ook de pijnstillers hun werk goed. De heftige pijnscheuten worden minder in aantal en in intensiteit.

Liggend op de bank kan ik de hele wereld aan. En vanuit hier ga ik verder! Alle vertrouwen dat ik over een paar maanden weer fit ben en alles doe wat ik wil doen! 

Dank aan een zeer alerte huisarts!
Dank aan de goede zorgen van het OMZ. 

En de grootste dank je wel naar mijn allesie.  Hij zorgt en ontzorgt en houdt alles up and running in huis en stal. 

Waarom ik dit vertel? Omdat ik nooit had verwacht dat dit mij zou kunnen overkomen. Ik beweeg, ik sport, ik eet gezond (met af en toe een snackje), ik rook niet meer en ben jaren terug ook gestopt met de pil. En toch heb ik het. Ik denk dat trombose en longembolieen best nog onderschat worden, in ieder geval door mij. Daarom deel ik het, om je bewust te maken van de symptomen. Wil je meer weten? Klik dan op de link hieronder. 

https://www.trombosestichting.nl